Edu Snethlage

Een overvol Olympisch programma
Een overvol Olympisch programma
Artikel uit Trouw 13 november 2001
Over Everardus Edu Snethlage wordt in 1908 door S.J. Ors een gedicht geschreven. Zo goed is blijkbaaar deze voetballer. Jaren aan een stuk vormt de lange binnenspeler met Caius Welcker bij zowel het Haagse Quick als het Nederlands elftal de gave rechtervleugel.

Snethlage en Welcker worden in de couranten vaak 'wetenschappelijke voetballers' genoemd. Dat zal wel met hun studies van doen hebben. Snethlage wordt arts in Indië, Welcker advocaat te 's Gravenhage. In zijn branche zal Welcker na zijn actieve voetbaltijd jarenlang de huisjurist van de voetbalbond zijn.
Van het bejubelde duo op de vleugel is Edu Snethlage de beste voetballer. Hij is zelfs zo goed, dat hem in 1909 tijdens een trip van Quick naar Sheffield, door Hull City een profcontract wordt aangeboden. Snethlage voelt zich vereerd, maar hij wijst het aanbod meteen van de hand. De hobby-voetballer wil
dokter worden en
beslist geen
beroeps-voetballer
.
In zijn jonge jaren
houdt Edu Snethlage
van het spel, maar
ook van het goede
leven. Dat merken
de Nederlandsch
Elftal Commissie
en trainer Edgar
Chadwick tijdens
de Olympische Spelen
van 1908. Oranje heeft
het op 22 oktober heel
behoorlijk gedaan tegen
Engeland en mag, na
de 4-0 nederlaag, op
23 oktober met de Zweden strijden om het brons. In de opstelling is de rechtsbinnenplaats voor de zesde keer in successie aan Snethlage gegeven. Ook voor de zesde keer zal Caius Welcker bij Oranje zijn maatje op de rechterwing zijn. Maar waar is Snethlage, zo vraagt iedereen zich een uur voor de wedstrijd af op het terrein van Sheperds' Bush.
Die vraag wordt door de persoon in kwestie pas beantwoord als de andere spelers al aangekleed en wel op het veld aan het intrappen zijn. Edu is met enkele vrienden in Londen op stap geweest. Bezweet komt hij de kleedkamer ingerend. Chadwick ziet hem komen en scheldt hem de huid vol. Dit zijn geen manieren; het gaat wel om een interland op de Olympische Spelen! Beschaamd biedt Snethlage zijn excuses aan. Hij belooft iedereen zijn uiterste best te doen. Het is geen loze belofte. Niet alleen werkt het fuifnummer zich een ongeluk, hij maakt na een uur ook het nagenoeg beslissende tweede doelpunt. Chadwick en de NVB-leiders bedanken uiteindelijk ook Edu na afloop zeer hartelijk voor de getoonde inzet.
Het geval-Snethlage past wel bij de bizarre trip van Oranje naar de vierde Olympische Spelen van de moderne tijd. Op donderdag 22 oktober moet 's middags om drie uur worden begonnen met de wedstrijd tegen Engeland. Dus wat besluit de Bond? Dat op dinsdag 20 oktober, 's avonds om half twaalf, vanuit Hoek van Holland wordt vertrokken. Eerste klas hutten zijn te duur, dus worden de Olympische voetballers in de uiterst benauwde tweede klas gedumpt. Van slapen komt weinig terecht en derhalve arriveren de spelers woensdagochtend om acht uur doodmoe bij het Imperial Hotel in Londen. Enkele spelers zijn onderweg zeeziek geworden en verlangen naar hun bed. Helaas, het Imperial Hotel blijkt de Hollanders enkele uren later te hebben verwacht. Voor het middaguur komt geen bed beschikbaar.
Dan maar helemaal niet meer slapen, aldus wordt besloten. In plaats hiervan wordt de woensdagmiddag gebruikt voor een bezoek aan de League-wedstrijd Crystal Palace-Queens Park Rangers. Leerzaam, zo'n Engelse wedstrijd tussen beroepsvoetballers, maar sommige Oranje-cracks zitten op de tribune tegen de slaap te vechten. En dan te bedenken dat een etmaal later tegen de topfavoriete Britten wordt gespeeld.
Zo tegen het einde van de woensdagmiddag is er volgend vermaak in de aanbieding: een diner in het hotel en aansluitend een bezoek aan de Wereldtentoonstelling. Voorzichtig probeert Edgar Chadwick de NVB-leiders uit te leggen dat deze vorm van voorbereiding hem al met al nogal vreemd lijkt. Maar de
leiders zijn niet te vermurwen. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Het tijdpad voor het programma is vooraf vastgesteld en mag niet zo maar worden veranderd. Trainen hebben de spelers toch al in Nederland gedaan?! Diverse clubleiders hebben sowieso al hun bedenkingen tegen al dat getrain rond het Nederlands elftal. Sommigen vinden het zelfs in strijd met het zuivere amateurisme dat nu ook al zoiets moderns als een trainer is aangesteld; een oefenmeester nog wel die voor zijn werk geld krijgt en in het verleden nota bene profvoetballer en A-international voor Engeland was.
De donderdag dan, de dag van de wedstrijd Groot-Brittannië-Nederland. Eerst worden inkopen gedaan, waarna een vroege lunch volgt. Dan vlug naar het White City Stadium, want daar wordt voorafgaand aan de grote wedstrijd, om één uur begonnen met Denemarken-Frankrijk A. De Nederlandse spelers kunnen onmogelijk hersteld zijn van alle vermoeienissen, wanneer zij om drie uur uiteindelijk aan de Olympische Spelen mogen beginnen. In het veld verweren de Oranje-mannen zich echter als duivels. Vier-nul wordt het slechts. Dat is een mooie uitslag die om nieuw vermaak in Londen vraagt: een viergangen diner in het hotel, opnieuw een bezoek aan de Wereldtentoonstelling en ter afronding van het feest hier en daar een glaasje. Wat maakt het uit -pas de volgende middag moet tegen Zweden worden gevoetbald.
Op die (vrij)dag van de wedstrijd laten de spelers na het ontbijt eerst de zeer positieve, Engelse pers-kritieken op hun spel op zich in werken. Vervolgens is er voor iedereen de ruimte enkele uren Londen in te gaan. Maar wel op tijd zijn in het stadion, want om drie uur begint de wedstrijd tegen Zweden!. Edu Snethlage is dus niet op tijd. Als alle anderen gereed staan voor de aftrap en de Bondsleiders heftig debatteren over de vraag wie als invaller moet worden aangewezen, komt Edu alsnog. Op het veld staat hij zijn voetbalkleding nog in orde te brengen; als de teamfoto wordt gemaakt, is hij amper aangekleed.
Nadat Zweden is verslagen, wordt het opnieuw dolle pret. Na het diner wordt een bezoek gebracht aan de operette Havanna. Pas ver na middernacht vallen de spelers in hun bed. De volgende dag wordt in het Olympisch Stadion eerst een bezoek gebracht aan de Lacrosse-wedstrijd tussen Engeland en Canada. Niemand kent de regels van dit spel, maar de meesten schijnen zich er toch mee te vermaken. De Lacrossers zijn amper uitgespeeld, of daar beginnen de Britten en de Denen aan hun voetbalfinale.
Na de wedstrijd worden de prijzen uitgereikt door de Lord Mayor. Ook voor aanvoerder Miel Mundt van de bronzen Hollanders zijn er mooie woorden. Iedereen heeft zijn mooiste kleren aan en iedereen juicht ook voor elkaar. Dan is het weer tijd om te dineren in het Imperial Hotel. Bij die afsluitende maaltijd dankt NEC-voorzitter C.A.W. Hirschman alle deelnemers voor hun inzet. Hij heeft ook goed nieuws. De nachtelijke terugreis kan aan boord in eerste klas hutten worden gemaakt. Dat komt goed uit, want vijf uur na aankomst in Hoek van Holland, moet in Den Haag op het veld van HVV worden aangetreden voor nog eens een interland tegen Zweden.
Kortom: tussen 20 en 25 oktober 1908 vaart Oranje heen en weer over de woelige Noordzee, worden twee Olympische interlands gespeeld en wordt ter afsluiting in eigen land ook nog even een extra wedstrijd tegen Zweden gevoetbald. En bij dit alles wordt gefeest, gedronken, veel plezier gemaakt en geen minuut getraind. Edgar Chadwick schudt herhaaldelijk het wijze hoofd, maar anderen wensen slechts het succes van de expeditie te benadrukken. Olympisch brons. Mooi toch?

Edu, zittend tweede van links (1907)


Recentelijk (juni 2012) is een artikel over Edu gepubliseerd in het blad Medisch Contact, in de rubriek ''Olympische dokters''.

Volg deze link om bij het artikel te komen.



Op deze foto staat Rudolph Snethlage onder de lamp met de foto van Edu erop.
Genomen in het clubhuis van Quick Den Haag